Kącik czytelnika, odc. 4: Zaginione białe plemiona

Dziś napiszę o książce, którą chciałem przeczytać od ładnych kilku lat. Udało mi się to w końcu zrobić w zeszłym roku, czas więc na krótką recenzję. A na tapetę bierzemy dzisiaj „Zaginione białe plemiona”, Riccardo Orizio. Mój egzemplarz jest w języku angielskim, ale książka ta została również przetłumaczona na język polski i można spokojnie egzemplarz kupić online. Aczkolwiek, nie mam pojęcia na jakim poziomie jest to tłumaczenie.

Jak łatwo się domyślić, jednym z tych zaginionych białych plemion są Polacy. Chodzi oczywiście o potomków polskich legionistów, którzy, na rozkaz Napoleona przybyli w latach 1802-03 na Haiti (ówczesne Santo Domingo), aby pomóc stłumić antyfrancuskie powstanie czarnoskórej ludności. Książka opisuje również pięć innych „białych plemion”, rozrzuconych po całym świecie. Wspomnę pokrótce każdy rozdział, a o naszych legionistach na Haiti, napiszę wkrótce osobny wpis.

Okładka angielskiego wydania książki Orizio.

Wyprawa na czambuły

Jeśli chodzi o wojnę polsko-turecką w latach 1672-76, to większość ludzi słyszała o dwóch wydarzeniach z czasów tej wojny. Pierwszym jest, rozsławione przez Sienkiewicza, zdobycie przez Turków Kamieńca Podolskiego w sierpniu 1672 i śmierć Jerzego Wołodyjowskiego (napisałem kilka słów o postaciach Sienkiewiczowskich tutaj), a drugim wydarzeniem jest bitwa pod Chocimiem (11.XI.1673), w której Sobieski na czele wojsk polsko-litewskich, rozbił armię turecką.

Bitwa pod Chocimiem (1673). Obraz autorstwa Andreasa Stecha i Ferdynanda van Kessela.

Ja napiszę dzisiaj o trochę mniej znanym wydarzeniu, a mianowicie o wyprawie na czambuły, Jana Sobieskiego. Taktyka, jaką obrał Sobieski, przyniosła olbrzymi sukces stronie polskiej, ale zacznijmy od początku.

Kącik czytelnika, odc. 3: Tajne państwo

Jako że ostatnio czytam rzeczy nie na temat (autobiografię Arsene Wengera i Upadek Gondolinu, Tolkiena), to postanowiłem trochę nadrobić z „lekturami obowiązkowymi”. Dziś krótka recenzja „Tajnego państwa”, Jana Karskiego (Jana Kozielewskiego). Egzemplarz mój został wydany w 1999 przez Wydawnictwo „Twój Styl” i jest to, w co ciężko uwierzyć, pierwsze wydanie tej książki w Polsce. Książka liczy sobie 344 strony, z czego około 30 stron na końcu książki zawiera fotografie. Oprócz fotografii, w Aneksie znajdziecie wywiad z Karskim i kilka artykułów prasowych, napisanych przez naszego kuriera w czasie wojny. Książka podzielona jest na 33 rozdziały, a akcja zaczyna się we wrześniu 1939 i kończy latem 1943, kiedy to Karski udał się do USA, gdzie m.in. został przyjęty przez prezydenta Roosevelta. Rok później ukazała się w Stanach książka napisana w ekspresowym tempie przez Karskiego: „Story of a Secret State”.

Okładka Tajnego państwa

Kącik czytelnika, odc. 2: Madagaskar, gorąca wieś Ambinanitelo

W tym odcinku „Kącika czytelnika” książka autora, znanego chyba wszystkim, chociażby ze słyszenia, Arkadego Fiedlera. Zanim napiszę kilka słów o autorze, najpierw krótki opis książki. Została ona wydana w serii „Biblioteka Poznaj Świat” w roku 2006 i liczy stron 376. Seria ta charakteryzuje się piękną szatą graficzną i dość dużą czcionką, pomimo więc dużej ilości stron, książka ta jest do „połknięcia” w jedną nockę. Sporą część książki stanowią fotografie, niektóre z nich, podobno publikowane po raz pierwszy, mamy więc rzadką okazję zobaczenia Madagaskaru z końca lat 30-tych ubiegłego wieku.

Okładka.

Mérida – miasto kultury.

Już ładnych kilka lat minęło od mojego pobytu w Meksyku, ale nigdy nie zdążyłem opisać reszty podróży. Jakiś czas temu postanowiłem jednak dokończyć opis mojej podróży, chociażby tylko dla siebie. Ostatni mój wpis był o ruinach Mayapan i mieście Campeche, możecie o tym przeczytać tutaj. Z Campeche wróciłem do Méridy, która jest zdecydowanie moim ulubionym miastem w Meksyku. Zatrzymałem się oczywiście u Cristiny, którą poznałem przez Couchsurfing, a która stała się moją przyjaciółką, moją „meksykańską siostrą” (przyjechała nawet z Meksyku na nasz ślub w Szwecji).

Wieczorem, na Plaza Grande w Meridzie.

Kącik czytelnika: Meksyk

Postanowiłem zacząć nowy cykl krótkich wpisów, zatytułowany „Kącik czytelnika”, w którym krótko będę opisywał książki przeze mnie przeczytane i je polecał, albo i nie. Będą to książki historyczne lub podróżnicze. Czasem dorzucę jakąś nowelkę. Jako że stosunek książek pisanych po polsku do tych po angielsku, które czytam, jest mniej więcej fifty-fifty, będę wklejał tutaj link do opisu książki po angielsku i vice versa. A nuż, ktoś sobie zażyczy zanurzyć się w innym języku…

Na początek książka o moim ukochanym Meksyku.

Dwa tomy meksykańskiej fiesty.

Zamek Gripsholm

Jak zapewne wiecie, moja żona dorastała w małym miasteczku o nazwie Mariefred. Biorąc pod uwagę wielkość, tudzież „małość” tego miasteczka, jest tu sporo „polskich śladów”. Pisałem już tutaj o polskich łodziach podwodnych, internowanych w Szwecji w czasie wojny, ale teraz cofniemy się w czasie o jakieś 450 lat.

Widok zamku Gripsholm z parkingu zamkowego

Dzień kiszonego śledzia

Patrząc na tematykę moich codziennych wpisów na blogowym facebook’u, łatwo można zapomnieć, że blog mój miał być blogiem podróżniczym, a historia tylko tłem. Ale życie potoczyło się inaczej 😉 Nie zmienia to jednak faktu, że podróże to dalej bardzo ważna część mojego życia (chwilowo, dzięki moim trojaczkom, podróżuję tylko palcem po mapie), a ważną częścią tychże podróży jest jedzenie. W każdym kraju znaleźć można lokalne ‚perełki’ kulinarne. W Szwecji taką perełką jest Surströmming, kiszony śledź. Trzeci czwartek sierpnia to tradycyjnie Dzień kiszonego śledzia (szw.: Surströmmingspremiären), kiedy rozpoczyna się sezon, trwający mniej więcej po pierwsze połowy września. Śledzika tego spróbowałem i ja.

Puszka Surströmming i krajobraz zachodniego wybrzeża Szwecji.

Deportacje Polaków na Syberię w XVI-XX wieku

80 lat temu rozpoczęły się deportacje Polaków na Syberię. O fakcie tym wiedzą chyba wszyscy Polacy, ja sam wspominałem o deportacjach tutaj. O losie niektórych z dzieci, które przeżyły Sybir, wspominałem też tutaj. Ale ja postanowiłem przybliżyć Wam polskie związki z Syberią, które zaczęły się już w XVI wieku, dlatego też zamieszczam, z małymi korektami, mój referat, który przedstawiłem na Konferencji Fundacji Kresy-Syberia w Warszawie, we wrześniu ubiegłego roku.

Niewielu chyba ludziom znany jest Marsz Sybiraków, współczesny hymn Sybiraków. Tekst tej pieśni zaczyna się jednak od Konfederacji Barskiej, a Polacy trafiali na Syberię trochę wcześniej. XVI wiek będzie więc moją datą początkową, a wykład swój zakończę na roku 1939, ale nie dlatego że prezydent Putin stwierdził, że nie było sowieckiej inwazji na Polskę w 1939 roku, lecz ze względu na powszechną znajomość tematu deportacji Polaków w czasie II wojny światowej.

„Kozacy pod wodzą Jermaka zdobywają Syberię” – obraz Wasilija Surikowa namalowany w 1895 roku.

Grupa na FB

Dla tych, którzy myśleli, że zapomniałem już o moim blogu – nie martwcie się! Przeniosłem się na FB, gdzie praktycznie codziennie publikuję ciekawostki odnośnie naszych rodaków na całym świecie. Dołączcie do mnie tutaj: https://www.facebook.com/Śladami-Polaków-Dookoła-Świata-353863037999745/