Mérida – miasto kultury.

Już ładnych kilka lat minęło od mojego pobytu w Meksyku, ale nigdy nie zdążyłem opisać reszty podróży. Jakiś czas temu postanowiłem jednak dokończyć opis mojej podróży, chociażby tylko dla siebie. Ostatni mój wpis był o ruinach Mayapan i mieście Campeche, możecie o tym przeczytać tutaj. Z Campeche wróciłem do Méridy, która jest zdecydowanie moim ulubionym miastem w Meksyku. Zatrzymałem się oczywiście u Cristiny, którą poznałem przez Couchsurfing, a która stała się moją przyjaciółką, moją „meksykańską siostrą” (przyjechała nawet z Meksyku na nasz ślub w Szwecji).

Wieczorem, na Plaza Grande w Meridzie.

Kącik czytelnika: Meksyk

Postanowiłem zacząć nowy cykl krótkich wpisów, zatytułowany „Kącik czytelnika”, w którym krótko będę opisywał książki przeze mnie przeczytane i je polecał, albo i nie. Będą to książki historyczne lub podróżnicze. Czasem dorzucę jakąś nowelkę. Jako że stosunek książek pisanych po polsku do tych po angielsku, które czytam, jest mniej więcej fifty-fifty, będę wklejał tutaj link do opisu książki po angielsku i vice versa. A nuż, ktoś sobie zażyczy zanurzyć się w innym języku…

Na początek książka o moim ukochanym Meksyku.

Dwa tomy meksykańskiej fiesty.

Polacy z Santa Rosy

Z okazji ostatnich Świąt Narodowych a także siedemdziesiątej rocznicy zdobycia Monte Cassino przez 2 Korpus Polski czas na wpis historyczny. Jak zapewne wiecie, wraz z Armią Andersa opuściło ZSRR kilkadziesiąt tysięcy cywilów, wśród nich sporo dzieci i sierot, coś trzeba było zrobić z nimi. Cywile nasi byli rozlokowani w tak egzotycznych miejscach jak Iran (w Muzeum Sikorskiego w Londynie można podziwiać dywan perski, utkany przez polskie sieroty w 1943 roku w Isfahanie – dar dla generała Andersa), Afryka, Indie czy… Meksyk. I o meksykańskim rozdziale będzie dzisiaj mowa.

Nowa nadzieja…

Czas najwyższy zacząć nadrabiać zaległości, a że to niedziela, ciąży więc na mnie niejako obowiązek wywiązania się ze złożonej obietnicy. Tytuł wpisu wyraża nadzieję na to, że autor weźmie d..ę w troki i zacznie regularnie blogować 🙂

Wracamy dzisiaj do Meridy (po raz kolejny), a dokładniej do ruin znajdujących się w pobliżu. Mowa o Mayapan.Wyprawa do tych ruinek była jedną z najprzyjemniejszych dotychczas. Złożyły się na to 4 czynniki: moją bazą wypadową była Merida, którą uwielbiam, cały koszt wyprawy (transport, wstęp) zamknął się w 76 pesetach, miałem całe ruinki niemalże wyłącznie dla siebie i można było się wspiąć na każdy budynek.

Znowu ten Meksyk…

Autobus do Valladolid (oczywiście drugiej klasy) jechał 3,5 godziny. Nasz gospodarz z CS odebral nas z dworca i zabrał do swojej restauracji, chociaż określenie wiejska gospoda bardziej by pasowało (albo piątkowa dyskoteka w remizie). Był piątek, godzina 16, knajpa pełna w połowie, pan przygrywał smętne miłosne piosenki na klawiszach, jakaś podstarzała parka nieudolnie pląsała w pobliżu, stoliki były okupowane przez panów, którzy chyba akurat byli na przepustce z więzienia, a ich towarzyszki chyba się wzmacniały przed rozpoczęciem zmiany w najstarszym zawodzie świata… Staropolskie słowo „żulernia” doskonale pasuje do opisania tego lokalu 🙂 Niestety nie zaryzykowałem wyjęcia aparatu w tym miejscu…

Viva Mexico Cabrones!

Mam małe opóźnienie, ale nie martwcie się, aż tak dużo się nie działo 🙂 Musiałem wziąć przerwę od podróżowania i pobyczyć się na plaży – wróciłem m.in. na wyspę Holbox, ale tym razem miałem słońce przez cały tydzień. Pewnie jeszcze tam wrócę. Ale do rzeczy, biorąc pod uwagę, że już od 10 dni jestem w Stanach, czas najwyższy nadrobić zaległości.

W Meridzie zatrzymaliśmy się u Cristiny z Couchsurfingu. Mieliśmy tylko chwilę, żeby rzucić okiem na układ miasta, który to widziałem powielony w wielu miastach i miasteczkach meksykańskich, które były założone przez Hiszpanów. W centrum zawsze jest duży plac, po jednej stronie którego stoi kościół, a po drugiej zazwyczaj budynek, nazwijmy go, administracji publicznej. Od placu odchodzą ulice, krzyżujące się pod kątem prostym i dzielące przylegający do placu teren na równe kwadraty. Miasta tak zakładane mają to do siebie, że są bardzo łatwe w nawigacji. Cancun, które było zbudowane w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat jest bardzo chaotyczne. Często wzdłuż placu znajdowały się kamienice szlachty hiszpańskiej, w przypadku Meridy była to rodzina Montejo, której to przedstawiciel, Francisco de Montejo y León („el Mozo”) założył Meridę w 1542 na miejscu miasta Majów T’Hó. Zwiedziliśmy kamienicę Montejów, którzy to zamieszkiwali tę posiadłość do lat 70-tych ubiegłego wieku. Sami oceńcie na jakim poziomie żyli potomkowie konkwistadorów.

Katedra Św. Ildefonsa – pierwsza w Nowym Świecie (pomijając basen Morza Karaibskiego)

Casa de Montejo, zbudowana w 1549 roku

Sypialnia (i basenik)

Patio

Wieczorem udaliśmy się na plac Santiago, gdzie zjedliśmy panuchos (smażona na głębokim tłuszczu tortilla z różnymi dodatkami), a później wybraliśmy sie na przejażdżkę po pasażu Montejo, wzdłuż którego znajdują się przepiękne rezydencje, w większości okupowane teraz przez banki.

Na drugi dzień Cristina podrzuciła nas na dworzec, skąd wzięliśmy autobus do Uxmal (Uszmal), ruin miasta Majów założonego prawdopodobnie w VI wieku, zbudowanego w stylu Puuc. Przybyliśmy rano i dopiero koło południa zaczęły się zjeżdżać autobusy z wycieczkami, więc mogliśmy się przechadzać bez konieczności przebijania się przez tłumy. Uxmal znaczy „zbudowane trzy razy”, aczkolwiek główna świątynia składa się z… pięciu różnych świątyń. Główną atrakcją jest Świątynia Czarownika, mająca 38 metrów wysokości i charakterystycznie zaokrąglone boki. Jest to główna budowla całego kompleksu, niestety nie da się na nią wspiąć. Kolejnymi budynkami robiącymi wrażenie są Pałac Gubernatora (nazwy te były nadawane przez Hiszpanów), boisko do gry w piłkę (pelote – znowu hiszpański) i kwadratowy kompleks, którego przeznaczenie nie jest znane – mogła to być świątynia albo akademia wojskowa. Miałem też okazję zabawić się w Indianę Jonesa, kiedy to zapuściliśmy się w nieuczęszczaną część kompleksu i znaleźliśmy nieodrestaurowaną świątynię – oczywiście musiałem się wspiąć (znaczy się odkryć i zdobyć 🙂 ). Na budynkach często można zobaczyć maski Chaaca (boga deszczu) i Kukulcana (boga wiatru). Był to bardzo udany dzień – wreszcie mogłem zobaczyć na własne oczy to, o czym tylko czytałem…

W tym budynku mieści się Muzeum Antropologiczne

Świątynia Czarownika – stojąc naprzeciwko i klaszcząc można usłyszeć echo – oczywiście każdy klaskał 🙂

Maski bożków

Pałac Gubernatora (Królewski) z najdłuższą fasadą w Mezoameryce

Część budowli o, jak już wspominałem, nieznanym przeznaczeniu. W tle, po lewej Pałac Królewski

W piłkę grano w całej Mezoameryce. Przegrani często płacili swoimi głowami… Może nasi by lepiej w piłkę grali, gdyby groziło im skrócenie o głowę?

A teraz wszyscy nucimy motyw przewodni z Indiany Jonesa (podobno wyglądałem na bardzo szczęśliwego)

Widok na świątynię od strony Pałacu Gubernatora

Dzień zakończył się spożywaniem mezcalu (wódka z agawy), tańcach (ja tylko patrzyłem) przy akompaniamencie pochodzących z Rosji piosenek 😦

Mezcaleria

Nazajutrz Cristina podrzuciła nas na dworzec, skąd udaliśmy się do Valladolid, gdzie oczekiwał nas kolejny gospodarz z CS – Tony. Ale o tym w następnym odcinku.

O blogowaniu…

Hmm, przeczytałem dziś wpis „zawodowego blogera podróżniczego” (nie wiem nawet czy istnieje taki termin) o tym, jak pisać bloga, żeby był on atrakcyjny dla czytającego. I wszystko (podobno) sprowadza się do tego, żeby nie przynudzać… Przystanąłem na chwilę, żeby się zastanowić nad głęboką treścią tego wpisu i parę minut później wiedziałem, że właśnie straciłem parę minut mojego życia na coś, co za bardzo nie ma sensu. Myślę, że trzeba zacząć od powodu, dla którego ktoś pisze bloga. Jeśli chodzi o to, żeby przyciągnąć jak najwięcej czytelników, a co za tym idzie, zacząć nawet robić jakieś pieniądze na blogowaniu, to treść nie może być nudna. Ale jak zdefiniujemy „nudę”? Patrząc na liczbę moich stałych czytelników, można by odnieść wrażenie, że mój blog jest nudny, ale celem mojego życia (i bloga) nie jest zabawianie innych. Na blogu moim opisuję moje pasje – czytanie, historię, podróżowanie, próbowanie nowych potraw 🙂 Sprawia mi to ogromną frajdę, a fakt, że są ludzie, którzy czasem zaglądają na mój blog, jest dodatkową korzyścią. Nie wszyscy mogą sobie pozwolić na podróż, nie wszystkim chce się wyszukiwać artykułów na temat Polaków, którzy czegoś, gdzieś tam dokonali. I od tego, moim zdaniem, jest blog. Dać próbkę czegoś dobrego. Przeczytasz o czymś, zainteresuje Cię to, to poszukasz sobie więcej informacji, może nawet kupisz książkę. A może jakiś artykuł zainspiruje Cię do spróbowania czegoś nowego. I to jest to, co mnie m.in. napędza. Dokumentowanie mojej wyprawy (ktoś to nazwał wyprawą życia) i jednocześnie dzielenie się moimi wrażeniami. Nie pretenduję do roli najlepszego blogera w sieci, robię to, co mi sprawia przyjemność. Średnia żywotność bloga podróżniczego to 15-16 miesięcy. Ludzie zaczynają miesiąc przed, podróżują przez rok i jeszcze przez chwilę po coś dopisują. Ja patrzę na mojego bloga jak na coś bardziej trwałego, bo przecież nie trzeba jechać do Południowej Ameryki, żeby pisać o czymś interesującym. I nie trzeba daleko wyjeżdżać, żeby zobaczyć coś nowego, czego doskonałym przykładem jest blog mojej znajomej, Katarzyny vel Mieci: http://po-w-czasie.blogspot.co.uk/

Każdy jej wpis jest podróżą samą w sobie i przyznam się, że zazdroszczę trochę Kasi jej stylu, ale ona też pisze o tym, o czym czuje potrzebę napisania i o to chodzi w blogowaniu.

Kończę moje dywagacje na temat blogowania i zabieram się do kolejnego wpisu o podróży w Meksyku. Mam nadzieję, że nie będzie nudny 😉

Witojcie w moim zamecku, hej!
Fort San Miguel w Campeche

Pierwsze kroki w Meksyku

Czas na pierwszy wpis z podróży (nareszcie!). Pierwszych dwanaście dni spędziłem z Marysią, koleżanką poznaną w Londynie. Dla niej to były wakacje, dla mnie początek podróży w… nieznane? Z pewnością dotychczasowe doświadczenia pokazały, że nie można sobie wszystkiego zaplanować. Jest to nie tylko inny kontynent, wszystko inne jest tak różne od tego co znamy z Europy. Począwszy od tak prostych (ale jakże cieszących) rzeczy jak pogoda, poprzez jedzenie, muzykę no i ludzi przede wszystkim.

Wylądowaliśmy w Nowy Rok w Cancun i powitał nas żar lejący się z nieba. Na lotnisku mnóstwo osób, których jedynych zadaniem jest pomaganie turystom, wszyscy mówią po angielsku – to się aż tak często nie zdarza w Meksyku. Większość przybyłych udawało się do tzw. Strefy Hotelowej, która wygląda jak typowy resort. Szereg hoteli, centra handlowe i mnóstwo europejskich i amerykańskich turystów. My mieliśmy zarezerwowany hostel w mieście (za jedyne $6 za noc) i bardzo dobrze, że tak zrobiliśmy. Na placu w pobliżu hostelu (Parque Las Palapas) trwała fiesta, ludzie tańczyli (naprawdę dobrze wywijali), jedli, dzieci biegały dookoła – głównie Meksykanie. Mnóstwo budek z jedzeniem (tacos za 15 pesos). Za poradą lokalsa spróbowaliśmy Chicharrones (świńska skórka usmażona na głębokim tłuszczu)  z kapustą, pomidorami, serem i dużą ilością pikantnej, darmowej salsy. Chwilę później zagadała do nas Leticia, Meksykanka tam mieszkająca, która dała nam mnóstwo porad odnośnie miejsc do zwiedzenia i miejsc w Cancun, gdzie można dobrze zjeść (z części porad skorzystaliśmy). Mieszkańcy Jukatanu są bardzo serdeczni, uśmiechali się, życzyli nam Szczęśliwego Nowego Roku i co ciekawe, alkoholu nie widzieliśmy.

Dzieci miały dużo radochy 🙂 Oczywiście wszędzie dekoracje świąteczne, choć przyznać muszę, że śmiesznie wyglądają w takim klimacie

Szopka musi być!

Zwiedzania w Cancun nie ma dużo, miasto służy wielu głównie za pierwszy przystanek na Jukatanie (3 miliony ludzi rocznie ląduje w Cancun). Po zwiedzeniu Mercado 28, dużego placu z pamiątkami (gdzie ze względu na moją białą skórę otrzymałem od jednego ze sprzedawców ksywkę Mr Clean 🙂 ) wzięliśmy miejscowy autobus (stary i rozklekotany) do Strefy Hotelowej, bo są tam jedyne w Cancun ruinki (El Rey) i Muzeum Majów. Pierwszy zgrzyt – wg cudownego Lonely Planet muzeum powinno być w innym miejscu… Ruinki malutkie, ale było mało osób, a lasek, w którym ruinki się znajdują jest bardzo klimatyczny. Muzeum nowoczesne, ale tylko w części opisy były po angielsku. Wieczorem spotkaliśmy się na browarka z parą Polaków poznanych na lotnisku, Mają i Szymkiem. Mają oni bardzo ciekawe pomysły na artykuły, które chcą napisać i sprzedać gazetom w Polsce – powodzenia i może do zobaczenia gdzieś na świecie!

Lokalna remiza

Ruinki nie powalają, ale to była dopiero rozgrzewka 🙂

Muzeum naprawdę warte odwiedzenia

Hmm, co Däniken by powiedział? 🙂

Znudzeni Cancun wsiedliśmy rankiem następnego dnia w autobus do Tulum, pierwszych poważnych ruin. Komunikacja w Meksyku odbywa się głównie za pomocą autokarów. Są różne klasy tychże. Drugą klasą podróżuje dużo Meksykanów, są tańsze, ale wciąż bardzo wygodne (więcej miejsca na nogi niż w niejednej „taniej” linii lotniczej w Europie 🙂 ), jest jednak małe „ale”. Autokary te przejeżdżają przez wszystkie najmniejsze dziury, jest to bowiem często jedyny środek transportu pomiędzy miasteczkami. Ale można przynajmniej zobaczyć, jak żyją ludzie na wsi. Autokary pierwszej klasy są droższe (do Tulum 40 peset więcej), ale jeśli już się gdzieś zatrzymują, są to większe miejscowości. Są też autokary luksusowe, taka autokarowa „business class”. Jeśli ktoś ma dużo pieniędzy i musi podróżować przez kilkanaście godzin, ma to sens. Warto jednak sprawdzić loty. Ja za bilet z Cancun do Mexico City zapłaciłem mniej więcej tyle samo co za autokar, a zaoszczędzę jakieś 22 godziny.

Wstęp do ruinek kosztuje 59 peset, a widoki sa przepiękne. Ruinki są malowniczo położone, otoczone z trzech stron murem (Tulum znaczy mur w języku Majów, Majowie jednak nazywali miasto Zama – Świt), z czwartej strony sąsiadują z Morzem Karaibskim koloru turkusowego. W pobliżu brzegu przebiega też rafa kolarowa, więc jest to raj dla nurkujących. Na wprost jednego z budynków (zwanego El Castillo) jest przesmyk, którym można było się przedostać przez rafę i dotrzeć do miasta. Na wieży El Castillo paliły się ognie, które wskazywały łodziom drogę. Nie są to ani bardzo duże ruiny, ani tak ładne jak np. Chichen Itza, ale ze względu na położenie, godne polecenia. Nie są one też bardzo stare, zamieszkane były od mniej więcej XIII wieku do pierwszej połowy XVI. Było sporo ludzi, przeważali Amerykanie i Rosjanie (jeden z amerykańskich turystów myślał, że iguana wygrzewająca się w słońcu jest sztuczna…) ale można było spokojnie sobie wszystko pooglądać. Pod koniec wizyty zaczęło padać, trzeba było więc kończyć wizytę. Pani sprzedająca bilety autobusowe dosyć skutecznie mnie ignorowała, obsługując Meksykanów poza kolejnością, aż w końcu po interwencji innych w kolejce i moich morderczych spojrzeniach łaskawie sprzedała bilety. W Meksyku należy uzbroić się w cierpliwość, obsługa klienta trochę przypomina tę PRL-owską, ale my, Polacy, jesteśmy na to przygotowani 🙂

Piękne okoliczności przyrody – Tulum

Pocztóweczka

Następnego dnia pożegnaliśmy Cancun i wsiedliśmy do autokaru do Chiquili, skąd wzięliśmy prom na wyspę Holbox (olbosz). Piękna wyspa, na której można porządnie wypocząć. Poopalać się, popływać, pospacerować po plaży, popatrzeć na gwiazdy w nocy, zjeść dobrze czy spróbować kite boardingu. Wszystko to pod warunkiem, że jest ładna pogoda… Na cztery dni, padało przez trzy. Wiatr był tak mocny, że Marysia mogła zapomnieć o nauce kite boardingu. Cóż można robić, kiedy pada? Spać, czytać, siedzieć na necie, jeść, osuszyć zapasy przywiezione z Polski, potaplać się w błotku, pogadać z innymi ludźmi, wziąć udział w zajęciach organizowanych w hostelu (akro-joga, pub quiz, oglądanie filmów), pogadać z Polką pracującą w hostelu i modlić się do Kukulcana (boga wiatru) o przegnanie chmur 🙂 Jedyna pociecha w tym, że podobno kiedy dużo pada w zimie, spada ryzyko wystąpienia huraganów w lecie. A patrząc na materiały użyte do budowy większości domków, po przejściu dużego huraganu wyspę pewnie można zasiedlać od nowa. Na szczęście trafił się jeden gorący dzień i kiedy jest ładna pogoda, Holbox to prawdziwy raj.

Błotko na Holbox – uwaga, zasysa japonki (nie wiem jak z Chinkami)

Słoneczko 🙂

Zimno i pada, zimno i pada na to miejsce w… Meksyku 😦

Matka Boska z Guadalupe, jej wizerunek można zobaczyć na wielu domach w Meksyku

No cóż, wszystko co „dobre” kiedyś się kończy, więc patrząc z nadzieją w niebo, wsiedliśmy w autokar jadący do Meridy, gdzie mieliśmy zarezerwowaną kanapę u Cristiny. Ale o naszych tam wyczynach w następnym wpisie 🙂